CONCERT REVIEW

Full house in Nekkersdal. Tom Principato lokt de Brusselse bluesliefhebbers  naar buiten. Als band heeft hij nog steeds dezelfde oerdegelijke ritmesectie in zijn kielzog, die we ook vorig jaar achter hem zagen staan. John Perry, five-string bass en Joe Wells op drums zijn het beste wat de man kan overkomen. Deze Powerhouse is een economische en ergonomische versie van zijn studio-band. Betaalbaar en beweeglijk. Zo moet dat zijn voor “on the road”. Hij is nu zo’n veertig jaar bezig met het zessnarige instrument en mag ondertussen een virtuoosje genoemd worden. Geografisch situeert hij zich in Washington D.C., en hoewel de U.S. hoofdstad nu niet precies de muzikale hoofdstad is van de Verenigde Staten, heeft hij er toch enkele gekende buren. Met Mark Wenner van The Nighthawks heeft hij samengewerkt, en met Jimmy Thackery, ex Nighthawks, heeft hij in the Assassins het gitaarwerk gedeeld. Ook wijlen telecaster-pyrotechnicus Danny Gatton mocht hij tot zijn vriendenkring rekenen en hoewel hij naast dit heerschap, naar mijn bescheiden mening, onherroepelijk naar het tweede plan verhuisde, vondt hij zich niet te beroerd om samen met deze gitaat-tovenaar twee CD-s vol te spelen en regelmatig de podia te delen.
Philippe van Nekkersdal bedankte de aanwezigen om voor de blues gekozen te hebben in plaats van het voetbal en Tom Principato voegde erbij dat ze de uitslag later zouden meedelen. Dit zijn ze echter schromelijk vergeten. En het publiek deze belofte ook. Voor mij niet gelaten.

“Lock and Key” De opener van Principato’s nieuwe CD “Raising the Roof” mag ook live de honneurs waarnemen. Daarmee weten we dan meteen ook dat we een nieuwe live-set zullen te horen krijgen. Deze van vorig jaar was immers hoofdzakelijk op “Mumbo Gumbo” gebaseerd. “If Love is Blind (I hope I never See You Again)” getuigt van zijn redelijk Britse humor. “Blue Mood” is op-en-top B.B.King. Hij dient ons hier, zoals op zijn nieuw album, een bijna onherkenbare versie van J.J.Cale’s “Lies” op. Ware het niet dat de tekst zeer bekend in de oren klinkt, kan dit nummer incognito aan je voorbijgaan. Tom geeft ons nog een staaltje van zijn Britse droge humor weg als hij tegen de tafeltjes en stoelen-mensen vooraan zegt : “Hey people up front here, you’re blocking the dancefloor.” Met “I Hear You Knockin’”, in een versie die deze van Dave Edmunds benadert qua intensiteit, gaat hij zowel voluit rocken als uiterst stil, zelfs ampli uit, spelen. En dat ladies and gentlemen, kan enkel in Nekkersdal, het luisterpubliek bij uitstek. Tom komt terug naar normaal volume via zijn gekende walviskreten op de gitaar. Van Jimmy Smith en zijn nieuwe Cd speelt hij vervolgens “8 Counts for Rita” een zeer aanstekelijk nummer, waarin hij zijn telecaster een beetje Gattonesque laat klinken, de snaren omhoog trekken met de vingernagels en vervolgens half dempen tegen de gladde kant van de vingernagels, hetgeen de noten laat ‘clipsen’. Hij eindigt de eerste set van nagenoeg een uur met “Santanaclaus” een compositie die hij naar eigen zeggen in een kerstperiode maakte en met Carlos in het achterhoofd.

Tijdens de pauze weten Tom en zijn compagnons toch heel wat van hun CD’s van eigenaarschap te laten veranderen. Hebben we die dure platendistributeurs eigenlijk nog nodig, nu de artiesten hun producties kunnen aanbieden via internet als postorder of in MP3-formaat en hard-copymatig op hun concerten. Anderzijds brengt dit weer een werkloosheidsproblematiek op gang natuurlijk.
De tweede set begint met “Knockin’ on the Door”. Nee niet “Heaven’s Door” voor één keer. Daarop volgt “Too Damn Funky” zoals zijn titel zegt, maar het kan niet funky genoeg zijn voor mij. Een reggae-beat met “In the Middle of the Night” maar toch geen rasta-junk, wordt gevolgd door het obligate Hendrix-nummer dat elke gitaaradept pleegt te spelen en hier is dat “Crosstown Traffic”, gezongen door bassist John Perry. Daarna krijgen we terug een ietsie pietsie Santana in het latino “Mi Solea” om bij weg te dromen. En terug op de been met Johnny Burnette’s “Drinkin’ Wine Spoo-Dee-Oo-Dee” een fifties drink en vecht-song, zeer weinig toepasselijk in huidige context. De drums van Joe Wells luiden vervolgens “Rumble” in, een rocknummer, niet de “Rumble” van Link Wray, dat behoorlijk de pan zou uitswingen in meer opzwepende omstandigheden. Het publiek van Nekkersdal zijn echter vorsers, wetenschappelijke onderzoekers naar de fenomenen rock en blues. “Every Minute, Every Hour” swingt ook zeer stevig ‘but the frontline is still blocking the dancefloor’. Met “Bo Bo’s Groove” zitten we terug in zijn laatste CD. Zo’n typische Principato-song, assez laid-back, maar met toch een dwingend ritme. Nogmaals stellen de bandleden mekaar voor en gaan er met het toepasselijke “I’m Gone” uit. Nu is Tom Principato geen blitse performer, hij ziet er zelfs een beetje als een rector wiskunde uit, die zijn lessen declameert in een aula, maar hij weet zijn publiek toch te boeien. Hij wordt natuurlijk stillekesaan één van d’ouden.

Aanhoudend applaus dwingen hem terug naar de bandstand. Je ziet hem denken van ‘Ik ben hier graag’. Hij schenkt ons “Return of the Voodoo Thing” uit, waarbij alweer goed opvalt hoe beton zijn ritmesectie is; een SRV-achtige instrumental of lever een Austin-surf. Zo zouden we het toch noemen voortaan, niet ?

Een geslaagde avond met een ingetogen doch stevige Tom Principato & Powerhouse. ‘Heavy stuff for civilized people’ is de meest toepasselijke titel. Zelfs onze Pol, de geluidstechnicus voor degenen die hem niet kennen, moet, eens gesoundcheckt, nog amper aan de knoppen komen.

CU next time in Nekkersdal voor Sean Carney & Band met de onvolprezen Gene ’Sax’ Walker op 9 mei a.s. Dat is dus niet zóveel keren slapen niet meer.
Tot dan,

witteMVS

Français

Le Roots Music club bruxellois accueillait, en cet fin avril , un des bluesmen les plus appréciés sous nos cieux peu cléments.
La veille, le bluesrock trio avait cassé la baraque au Banana Peel de Ruiselede,bourré à craquer.
Les blues addicts bruxellois sont plus calmes et plus critiques ,mais le Nekkersdal affichait quasi complet pour honorer le citoyen de Falls Church ,Virginia.
Tom parcourt les scènes blues depuis 40 ans .Début 70 ,il se retrouve dans le East Coast band Powerhouse (déjà!) qui a sorti 2 albums blues/soul/roots : 'Night life' et 'Lovin Machine',réédités en 1 CD.Le chanteur du band ,George Leh,a,notamment, fait partie du J Geils Band.
C'est en 1984, que Tom débute une carrière solo.Avant cela ,on retrouve sa guitare,entre autres, chez Geoff Muldaur,Big Mama Thornton ou chez les Assassins ,pour lesquels il partage ses soli avec Jimmy Thackery.
A ce jour, sa discographie compte plus de 15 albums.
Au Nekkersdal ,il nous jouera plusieurs titres du dernier en date 'Raising the Roof'.
Il est assisté par une rythmique d'une redoutable efficacité:le géant John Perry à la basse (5 strings)et backing vocals . Le racé ,Joe Wells se charge des drums.
20 :30 Philippe Verstraeten ,ravi (salle pleine ,malgré une demi-finale en Champions League),annonce: Tom Principato and band.
Coiffé de son éternel petit chapeau,Mr Principato nous balance quelques riffs bien juteux et funky et attaque un morceau de son dernier offspring ' I was walking down the street ...'chante-t-il, pour introduire le titre pimenté 'Lock and Key' .Pour suivre 'If love is blind (I hope I never see you again)' de Dave Kitchen, au typical Creedence Clearwater Revival rocksound.
Pas de jeu de scène grandiloquent ,pas de cinéma ,Tom se promène calmement sur le podium et nous assène ses riffs en caressant ou pinçant ses cordes .Du grand art !
Un premier instrumental:un slow blues à faire pleurer la plus immonde brute.'Blue Mood' dedicated to BB King.Une guitare dégoulinante.
Retour au groove ,façon New Orleans,avec scatting vocals ,un shuffle d'enfer.
Ce premier set sera relativement quiet,Tom se la jouant slowhand .Il parsème ses titres de touches jazz/blues/rock /reggae/rhythm 'n Blues /funk voire de saveurs jamaïcaines .Ses comparses assurant un background idéal à ses envolées magiques.
'Lies' de J J Cale, aux lyrics 'You told me this You told me that You try to tell me ,tell me where it's at ...', reçoit un traitement impeccable.Les doigts virevoltent sur les cordes ,un petit coup sur la handle pour faire gémir l'animal,basse et batterie accélèrent ,high speed ,nouvelle accalmie....Du travail d'orfèvre.
'I hear you knocking'1955 de Dave Bartholomew et Pearl King, popularisé par Dave Edmunds.
Le public reste ébahi devant cette version intimiste.Volume de guitare au niveau zéro,tu entends le pincement des cordes dans un silence abbatial (évidemment il fallait que Victor,le barman, se serve une pintje à ce moment:sourires...).Magistral.
Le public, assez passif jusque -là ,s'éveille.
'8 counts for Rita' de l'organiste Jimmy Smith,qu'il admire.Et le superbe instrumental 'Santana Claus' ,aux effluves Carlos, pour clôturer ce set de 55'.
Les Cd's se vendent à la pelle.
Le set 2 sera encore plus intense,des titres plus uptempo.
'Knockin on the door'
L'ombre d'Eric Clapton,de Carlos Santana ou de Peter Green plane sur la gemeenschapshuis.Tom se tient sur le même échelon.
'Too damn funky' par exemple ,te ramène au titre 'Slunky' que l'on retrouve sur le premier effort solo d'Eric Clapton (1970).'In the middle of the night' un reggae chaloupé aux effets wah wah tonitruants.'Crosstown traffic' sera chanté par John.Laeken ou Manhattan ,mêmes frustrations sur la route.
'Mi solea' nouvel instrumental latino,de la dentelle!Passion et feeling sont au rendez-vous.
'Drinkin wine spo-dee -o -dee' retour à la Nouvelle -Orléans pour ce classique drinking-rock.
'All right ,let's rock and roll' ,he says et c'est parti pour un powerful 'Rumble'
Avec ses petites lunettes de fonctionnaire,Tom n'a pas vraiment le look ,mais c'est loin d'être un plouc.Ses riffs sont de la sorcellerie pure.
'Every minute ,every hour' un sleazy rock,une guitare infaillible, se faisant pistolet mitrailleur.
Il se remet en avalant quelques lampées de Palm et another one from our latest CD 'Bo Bo's Groove' ,un nouvel instrumental métissé.
Il termine avec le titre adéquat 'I'm gone' ,des vocalises jazzy ,'so long baby,I'm gone ...' Ce gars est dopé aux amphétamines ,un sprint guitaristique à faire pâlir d'envie Carl Lewis.
55', once again.
Double rappel ,le public a compris que Tom Principato a créé l'événement .Deux morceaux de sa galette 'Guitar Gumbo':'Return of the Voodoo Thing' ,à la rythmique en béton armé ,pendant que Tom flingue tout ce qui bouge . Et 'Tango'd up in the blues' un instrumental plus Peter Green que nature ,qui à lui seul, valait l'investissement de 14€.Un jeu aérien s'adressant à tous tes sens et à tes tripes.
Tom did it ...Rideau !